Vanmorgen tijdens mijn dagelijkse wandeling dacht ik opeens aan Mozes - hoe opeens de HEERE aan hem verschijnt in een brandende braamstruik die niet verteert. Wellicht heeft Mozes af en toe aan zijn volk gedacht (hij hoedde al 40 jaar de schapen van zijn schoonvader nadat hij uit Egypte was gevlucht), maar God heeft voortdurend aandacht voor dat volk gehad: Hij had hun ellende gezien en hun gejammer gehoord. Hadden ze dan tot God geroepen? Zeer waarschijnlijk deden de meesten dat niet. Maar de HEERE zag en hoorde hen wel en nu ging Hij ingrijpen, ging Hij hen verlossen. Daar was veel voor nodig, maar Hij ging het volbrengen. Deze gedachte bemoedigde mij. Je bidt voor je kinderen, je kleinkinderen en je familie - je wilt zo graag dat ze allemaal Hem leren kennen. Ik dacht: maar de HEERE God, mijn hemelse Vader, denkt voortdurend aan hen. Hij ziet en hoort en weet wat er werkelijk in hun hart is, waarin ze wellicht kreunen terwijl het aan de buitenkant goed met hen lijkt te gaan. Of ook:

Misschien heb je daar nog nooit over nagedacht, omdat je dat nergens leest in jouw Bijbel. Dat komt omdat sommige (overigens heel goede) vertalingen geen onderscheid maken tussen kind en zoon. Gelukkig mag ik weten dat ik allebei ben. Je bent een kind van God als je opnieuw geboren bent, als je uit God geboren bent. Wedergeboorte hoort bij de bekering: je ontvangt niet alleen vergeving van zonden (omdat je je zonden belijdt en pleit op het verzoenende werk van Jezus Christus), maar ook nieuw leven uit God. Die Vader-kind relatie is van ontzettend grote waarde - en die relatie kan niet meer stuk. Maar Paulus vertelt ons dat we ook door God als zonen zijn aangenomen. Je leest in Romeinen 8:15, Galaten 4:5 en Efeze 1:5 over zoonschap (letterlijk: 'positie van zonen'). Helaas lezen sommige vertalingen hier toch 'aanneming tot kinderen', terwijl er echt een ander woord wordt gebruikt - hetzelfde woord als ook voor de Heer Jezus wordt gebruikt. Zoonschap betekent dat je wordt gezien en behan

Vandaag is het de dag van de verpleging, de verjaardag van Florence Nightingale. Zij werd bekend als de 'Lady with the Lamp' doordat ze trouw zorgde voor Britse soldaten tijdens de Krimoorlog. Maar haar betekenis ging veel verder. Met verstand van statistiek verwerkt ze gegevens over sterfgevallen en doodsoorzaken en merkt op dat er meer soldaten sterven aan infectieziekten dan op het slagveld. Goede hygiëne, voeding en verzorging kunnen dit verbeteren, maar de slechte organisatie van de gezondheidszorg in het Britse leger verhindert dat. Na terugkeer uit De Krim doet ze er alles aan om dit te verbeteren. Ze verwerkt de getallen van De Krim in rapporten met duidelijke grafieken om de gezondheidszorg in het leger te verbeteren. Ze was zeker niet alleen een goede verpleegster, maar ook een prima organisator en onderzoeker. Haar toewijding heeft velen geinspireerd om ook in de gezondheidszorg te gaan werken. Het lijkt nu of op een veel hoger plan zitten met onze gezondheidszorg, maar dat

Wellicht heb je ooit bij biologie een preparaat gemaakt van een cel van je eigen wangslijmvlies. Dat ziet er best grappig uit, maar je ziet niet zo heel veel. Zoals op de foto kun je alleen een celkern zien met daaromheen wat korrelig cytoplasma. En de cel wordt begrensd door een celmembraan - maar die je eigenlijk ook niet. Het lijkt allemaal heel simpel, je dringt niet door in de geheimen van die cel. In ons lichaam hebben we ook heel andere cellen. Hartcellen kunnen samentrekken (net als spiercellen), zenuwcellen kunnen heel lange uitlopers hebben - tot wel een meter lang. Maar het echte geheim van de cel zit binnenin - en denk dan niet alleen aan de celkern met het DNA. Over dat receptenboek zal ik het later nog wel eens hebben. In de video 'The inner life of the cell' zie je hoe ingewikkeld de cel is opgebouwd. Membraannetwerken door de hele cel heen, net als een soort celskelet, blaasjes die door de cel worden gesleept door motoreiwitten die over een soort rails lopen: de cel lij

Het zal zo'n 12 jaar geleden zijn dat ik op een conferentie met tranen in mijn ogen zat bij het lezen van de tekst die aan de orde was. Het ging over Hebreeën 11:8, waar aan het eind staat over Abraham ... en hij ging uit zonder te weten waar hij komen zou. Op dat moment in mijn leven was het onzeker hoe de dingen verder zouden gaan, wat ik moest doen, welke weg ik moest volgen, waar ik uit zou komen. Maar het waren geen tranen van woede, maar van ontroering. Want in mijn hart wist ik het allang: God zou mij veilig leiden, ervoor zorgen dat ik ook deze moeilijkheden zou kunnen overwinnen. Hij had dat namelijk al vele malen bewezen. Toen ik zo'n 54 jaar geleden mijn hart opende voor Hem, voor de Heer Jezus, wist ik niet wat me overkwam. Alles veranderde vanaf dat moment - wat niet wil zeggen dat alles in mijn leven nu ineens in orde was. Ik had nog veel te leren, heb heel wat fouten gemaakt. Maar Hij was in mijn leven gekomen en Hij zou nooit meer weggaan. Net als bij Abraham, die vanui

Vandaag is het 80 jaar geleden dat de oorlog voor ons land voorbij was. Elk jaar opnieuw herdenken we de doden (op 4 mei) en vieren we de bevrijding (op 5 mei). De dodenherdenking is een ingetogen gebeurtenis en wij hebben de gewoonte om dan ook echt die twee minuten stilte in acht te nemen. Zelf denk ik vaak aan oom Jan - die ik nooit gekend heb omdat hij in Duitsland gestorven is, in de oorlog. Op de begrafenis van mijn oma hoorde ik een prachtig getuigenis over hem. Hij kende de troost uit Romeinen 8. Maar wat moet ik met al die festivals en ambassadeurs van de vrijheid? Rabbijn Lody van der Kamp heeft daar niets mee. Hij verbindt vrijheid met het leven volgens de regels van de BIjbel - anders wordt het losbandigheid. Veel van wat als vrijheid wordt gebracht, si voor hem een aantasting van de menselijke vrijheid. Paulus schrijft er ook over: Voor de vrijheid heeft Christus ons vrijgemaakt ... laat us niet weer onder een slavenjuk binden (Galaten 5:1). Dan denk je misschien dat hij b