Vormen en structuren

Dit is een klassiek argument. Inderdaad vinden we veel overeenkomst in bouw. Zo zijn de skeletten van viervoetigen allemaal variaties van hetzelfde bouwplan. Op school wordt vaak verteld over zoolgangers (zoals marters en beren), teengangers (zoals honden en katten) en hoefgangers (schapen en paarden). Bij allemaal zijn in principe dezelfde typen botten te onderscheiden, alleen de plaatsing en maat-verhouding verschilt. Op biologos.org wordt daarbij genoemd dat skeletten niet per se zo in elkaar hoeven te zitten en dat dit heeft geresulteerd in inefficiëntie in sommige gevallen: hoeveel mensen hebben geen lage-rug en knie klachten?

Wat is dit argument waard?

• Een gemeenschappelijk bouwplan is precies wat je kunt verwachten bij een Ontwerper, een Architect. Kunstkenners herkennen een Rembrandt of een van Gogh aan de 'handtekening' van de artiest - dat is de manier waarop Rembrandt schildert en van licht gebruik maakt bijvoorbeeld.
• Niet alle variaties in dat bouwplan zijn (naar mijn overtuiging en velen denken in dezelfde lijn) gelijk bij het begin van de schepping aanwezig geweest. Er is ruimte voor variatie, voor ontwikkeling, voor diversificatie. Dat blijkt uit de mogelijkheid van soortvorming: alle katachtigen (plaatje) horen bijvoorbeeld bij hetzelfde basistype, maar er is diversiteit in o.a. vachtkleur, grootte en soepelheid. Dit komt voort uit de genetische en epigenetische flexibiliteit, ingebouwd in dit basistype. Diezelfde flexibiliteit blijkt bij het kweken van nieuwe variëteiten van bijvoorbeeld appels of runderen.
• Het argument van de lage-rug en knieklachten wijst op het Bijbelse gegeven van de frustratie (vruchteloosheid) die er in de schepping is gekomen na de zondeval. Er zijn verschillende mechanismen waar-door dit kan worden veroorzaakt - biologisch gezien. Het kan komen door het inteelt-principe (dat ook achter het kweken van rassen zit: bepaalde hondenrassen hebben standaard bijvoorbeeld een te korte neus) of door een andere vorm van functieverlies - veelal door mutaties.

Rudimentaire organen

Vaak wordt dit als argument tezamen met het bouwplan-argument genoemd. We vinden in allerlei organismen onderdelen die geen functie lijken te hebben - of van functie veranderd zijn. Klassieke voorbeelden zijn ogen van blinde grotvissen, heupbeenderen bij walvissen en bij ons de appendix en verstandskiezen. Wat is dit argument waard?

• Als een orgaan een functie verliest, is dat een vorm van degeneratie: het use-it-or-lose-it principe. Dan ontstaat er dus niets nieuws: geen argument voor evolutie dus. Bij de blinde grotvis is dat heel logisch (zie ook link nr.4). Verstandskiezen zijn in onze huidige tijd wellicht minder belangrijk.
• Van nogal wat rudimentaire organen is toch een functie gevonden. Onze appendix speelt een rol bij onze afweer en is waarschijnlijk een safe-haven voor onze darmflora - voor beide functies zit deze op een strategische plaats (plaatje): argument voor ontwerp!
• Als gesproken wordt over een veranderde functie, dan wordt evolutie voorondersteld in plaats van bewezen.
• De zogenaamde heupbeenderen bij walvissen lijken helemaal niet op een heup en ze zitten ook niet aan het skelet vast. Ze hebben een functie bij defecatie en copulatie - zijn bij mannetjes anders dan bij vrouwtjes.

Links:

1. Een WEET artikel over walvis-evolutie
2. Whale evolution discussed by Jonathan Sarfati
   
3. Over de blinde grotvis.