Roodverschuiving

Het licht dat sterren uitzenden, kan worden geanalyseerd. Veel sterren vertonen wat we noemen roodverschuiving: de frequentie van het licht is minder dan wat het zou moeten zijn (de golflengte is langer: het verschuift richting rood in het spectrum). Sommige sterren vertonen blauwverschuiving (een hogere frequentie of kortere golflengte). Roodverschuiving kan op verschillende manieren worden verklaard:

1. Veroorzaakt door het Doppler effect: de meeste sterren vluchten van ons vandaan. Deze verklaring heeft geleid tot de Big Bang theorie: het huidige heelal is ontstaan door een enorme explosie waardoor materie, sterrenstelsels, sterren en planeten zijn gevormd. De theorie is erg populair, maar heeft het probleem dat de de meeste (donkere) materie en (donkere) energie die er volgens dit model zou moeten zijn, niet gevonden kan worden.
2. Licht verliest energie over lange afstanden en dat veroorzaakt lagere frequenties (langere golven): de vermoeid-licht hypothese. Hierbij wordt het ontstaan van het heelal opengelaten.
3. Zwaartekracht van het licht afremmen, uitrekken. Ook dat verlaagt de frequentie en zorgt dus voor langere golven.

Denken vanuit de schepping

Als God het heelal geschapen heeft, is het de vraag of alle natuurwetten al golden tijdens dat scheppingsproces - God moet immers ook die natuurwetten hebben geschapen. Maar Hij kan tijdens het scheppingsproces heel goed de door Hem geschapen natuurwetten hebben gebruikt. Als God de Schepper betrouwbaar is, kunnen we ook vertrouwen op de natuurwetten. We kunnen niet alles weten, maar we kunnen wel de uitdaging aangaan om modellen te ontwikkelen die zowel passen bij een schepping van enkele duizenden jaren geleden als bij de natuurwetten die we al hebben ontdekt (zie link 4)..

Wellicht zijn de afstanden in het universum inderdaad zo groot als met het Doppler-effect wordt gemeten, Daar zijn genoeg redenen voor - zie o.a. link 1, 2 en 3. Er zijn verschillende oplossingen bedacht om dit 'lichtjaren-probleem' (van de enorme afstanden) vanuit een Bijbels gezichtspunt te verklaren. 

Een lichtjaar is gedefinieerd door de afstand die het licht in een jaar aflegt. Het is dus een afstand - geen tijdseenheid, een beetje zoals we spreken over 'een uur rijden' - dat gaat uit van de afstand en onze veronderstelde snelheid onderweg.

De afstanden in ons eigen melkwegstelsel zijn al enorm (het heeft een diameter van ongeveer 80.000 lichtjaar) en er zijn afstanden gemeten van meer dan 13 miljard lichtjaar.Maar betekent dit dat het heelal dan ook minstens 13 miljard jaar oud moet zijn? Er zijn nogal wat redenen om dat te betwijfelen. Bijbels gezien zou het heelal zo'n 6000 jaar oud moeten zijn - in elk geval niet miljoenen of miljarden jaren oud.

Drie modellen

Hoe verklaar je een 'jong' heelal terwijl er zulke enorme afstanden worden gemeten? De drie modellen hieronder, zijn nogal verschillend van aard. Welke juist is, weet niemand. Bij elk van die modellen zijn vraagtekens te plaatsen.

1. Het model van Setterfield. Hij rekent met een afnemende lichtsnelheid vanaf de schepping. Berekeningen daaraan resulteren in een oneindige lichtsnelheid zo'n 6.000-10.000 jaar terug. De lichtsnelheid beinvloedt ook de radio-actieve datering. Hij verklaart de vorming van sterrenstelsels vanuit plasma - de vierde staat van materie waarin ionen worden gevormd. In het lab kun je verschillende vormen van plasma-structuren waarnemen (zie hieronder), die nogal veel lijken op de structuren van sterrenstelsels die we in het heelal waarnemen.
2. Het model van Humphreys. Rekenend met de algemene relativiteitstheorie van Einstein (AR) kwam hij tot een bijzondere benadering. De AR geeft aan dat de tijd kan worden vervormd door de zwaartekracht - en dat is al waargenomen.

   Met de schepping breidde God de ruimte zo snel uit, dat klokken op Aarde (vlak bij het middelpunt) heel langzaam liepen vergeleken met die in de melkwegstelsels in het uitdijende heelal. Humphreys heeft zijn oorspronkelijke model verlaten en werkt aan een nieuwer, aangepast model. Hierbij gaat hij uit van een snelle expansie van het heelal (volgens Genesis 1:7, Jesaja 42:5, Jeremia 10:12 en Zacharia 12:1) waarbij de wateren boven de aarde aan de randen van het heelal als ijs terecht komen - op zeer grote afstand dus - grafisch weergegeven in de illustratie hiernaast. Zijn berekeningen zijn complex, zie link 9.

3. Interessant is de benadering van Jason Lisle, die steeds meer aanhangers krijgt. Kort gezegd: naar ons toekomend licht bereikt ons gelijk (snelheid oneindig), licht dat van ons af reist heeft de halve lichtsnelheid en loodrecht op ons gezichtsveld heeft het licht de gewone snelheid. Of dat echt zo is of niet, is eigenlijk niet door onafhankelijke waarnemingen of experimenten te bepalen.

Voor nadere uitleg van de drie modellen zie de links. Onder link 15 worden de drie modellen nader besproken.